Gruaja e dytë e babait tim, erdhi një ditë me një kilogram karamele. Unë dhe motra ime e shikuam me tmerr. Shoqet tona na i kishin mbushur kokat me histori të tmerrshme për njerkat, kështu që as faleminderit nuk i thamë. Në vend që të ofendohej, ajo buzëqeshi dhe kurrë nuk e ndaloi buzeqeshjen. Ajo ishte një grua e bukur ne fytyre, me flokë të gjatë e të errët. Babai im na e prezantoi atë pa shumë fjalë: “kjo do të jetë nëna juaj e re.”
Isha shumë e vogël për të kuptuar si duhet të jetë ndjerë ai. E përshëndetëm me një heshtje të ngrirë. Ata u martuan në komunë dhe pak kohë më pas ajo u transferua të jetonte me ne. Shtëpia ishte zhytur në errësirën e zisë, u mësuam me të. Ditën e parë, ajo hapi të gjitha dritaret, e la diellin të hynte dhe vuri pak muzikë. Më kujtohet shikimi i motrës sime, e bezdisur nga drita e papritur dhe muzika që thyente heshtjen, tashmë të njohur.
Ajo bëri një pastrim me themel, dhomë per dhomë, me aq kujdes saqë edhe një mbret do të ndihej mirë. Mbushi raftet me libra dhe, kur kaloi pranë fotografise së mamit qe ishte varur, mendova se do ta hiqte nga vendi, por ne vend të kësaj, i pastroi pluhurin dhe e vendosi më në qendër të murit. E pranova atë ditë. Edhe pse nuk mund ta imagjinoja se sa shumë do të ma ndryshonte jetën.
Në kuzhinë ajo ishte një magjistare, pjata të çuditshme dhe të shijshme që askush prej nesh nuk i kishte provuar ndonjëherë. Kështu e fitoi zemrën e babait, edhe motra ime, ngadalë, filloi të fliste me të. Pas një viti, dhimbja e vdekjes se nënës sonë ishte zbutur, edhe nëse harrimi i saj ishte i pamundur, imazhi i saj vazhdonte të na vëzhgonte nga dhoma e ndenjes.
Ne kurrë nuk e quajtëm nënë, gjë që ajo nuk pretendoi kurrë, e fitoi besimin tonë me durim. Ajo na këshilloi, na mbrojti, na ndihmoi kur ishim ne veshtiresi. Kaluan vite. Një ditë, babi nuk u kthye nga puna. Ajo nuk u shqetësua në fillim, pastaj kaloi orë të tëra në telefon, derisa erdhi lajmi, babai kishte pesuar aksident duke gjetur vdekjen e menjehershme. Kjo ishte vdekja e dytë e fëmijërisë sonë. Dhe na detyroi të kuptojmë se asgjë nuk zgjat përgjithmonë.
Pas funeralit, kishim frikë se do të na ndanin dhe do të na çonin në një institucion. Por ajo nuk u largua, qëndroi me ne, edhe me e pranishme se me perpara. Punonte gjysmë dite në një restorant, dhe pjesën tjetër të kohës përpiqej të na ngrinte humorin, organizonte shëtitje, kërcente, kendonte me zë të lartë, sajonte lojra te ndryshme… E shikonim nga larg, në heshtje, por ajo nuk hiqte dorë.
Një ditë e pyeta se ku ishte topi im. Ishte një mëngjes me diell, pas muajsh me shi dhe trishtim. Ajo e gjeti menjëherë dhe ma dha me një buzëqeshje të madhe. Ndërsa po largohesha, ajo më tha: “Nëse nuk do të luash vetëm, jam unë këtu.” «Në rregull», u përgjigja duke ngritur supet. Ne luajtem dhe pastaj erdhi koha e drekes, ushqimet e saj të lehta ishin gjithmonë të veçanta, nuk kishte shumë, por dinte si ta bënte çdo tavolinë një ngjarje të vogël.
Atë ditë fillova ta doja vërtetë. Dhe nuk kisha frikë të bëja gabime. Motra ime vuri re ndryshimin tek unë, me shumë kujdes, edhe ajo filloi të besonte, jetët tona rrotulloheshin rreth saj, edhe nëse askush nuk e thoshte me zë të lartë. Por ajo e kuptoi, ishte ëmbëlsire per ne, dhe sinqerisht na bëri për vete plotësisht. Kur mbarova shkollën, nuk mendoja se mund të shkoja në universitet.
Por ajo kishte kursyer disa para dhe më regjistroi fshehurazi. Kur e mora vesh, qava nga gëzimi. Motra ime u diplomua si infermiere. E dija që nuk do të mund t’ia shpërbleja kurrë. Ajo nuk ishte nëna jonë, mund të ishte larguar pasi vdiq babai, por vendosi te qëndrojë dhe ishte nëna që nuk e prisnim. Kaluan vite, u bëra avokat, gjithmonë mbaja kontakt me motrën time dhe me të.
Kur mbusha tridhjetë e tre vjeç, ajo u sëmur. U zhvendosa për të qenë pranë saj, e dinte që nuk kishte shumë per te jetuar. Pavarësisht gjithçkaje, ajo prapë buzëqeshte, na bëri të premtojmë se nuk do trishtoheshim. «Dua të tju shikoj vetëm me buzeqeshje», na tha ajo. E varrosëm një të hënë vere, nuk donte të vendosej pranë babait: “Ai vend është për mamin tuaj.”-tha dhe zgjodhi një cep të qetë, nën pemë.
Ne shkojmë dhe i takojme te tre. Trëndafila të kuq për mamin. Shaka për babin, i cili pëlqente të qeshte. Dhe ëmbëlsira për të, ashtu siç e kërkoi. Ndonjëherë shanset e dyta janë të këqija. Por herë pas here, vijnë njerëz të mrekullueshëm që hyjnë në zemrat tona… dhe nuk largohen kurrë, edhe kur largohen! ❤️😍
